Een klein Javaans meisje met een grote droom

𝐈𝐤 𝐰𝐚𝐬 𝐞𝐞𝐧 𝐉𝐚𝐯𝐚𝐚𝐧𝐬 𝐦𝐞𝐢𝐬𝐣𝐞 𝐦𝐞𝐭 𝐞𝐞𝐧 𝐠𝐫𝐨𝐭𝐞 𝐝𝐫𝐨𝐨𝐦. Een droom die te groot was volgens mijn omgeving, te groot volgens de omstandigheden waarin ik opgroeide en al helemaal te groot voor een Javaanse vrouw. Heck, die droom was veel groter dan ik met mijn 1 meter 60 in lengte. Mijn droom leek meer op iets voor anderen – voor mensen met betere kansen, een voorsprong in het leven. Maar ik? Ik had niets anders dan mijn visie, mijn geloof in mezelf en een doorzettingsvermogen dat niet te breken was.

Mijn dagen waren gevuld met mezelf ontwikkelen, bouwen aan en creëren van een toekomst waarin ik vrij zou zijn. Waarin mijn kinderen vrij zouden zijn. Vrij van financiële stress, vrij om een eigen gekozen pad te bewandelen. Is die droom écht te groot???

Door een samenloop van omstandigheden was het in 2021 tijd om naar Nederland te verhuizen. Een maand voor mijn vertek, vertelde mijn housekeeper Sher, dat ik weg zou gaan. Toen vroeg ze mij: “𝘔𝘢𝘨 𝘪𝘬 𝘮𝘦𝘵 𝘫𝘦 𝘮𝘦𝘦 𝘦𝘯 𝘰𝘰𝘬 𝘪𝘯 𝘫𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸𝘦 𝘩𝘶𝘪𝘴 𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯?”

Een simpele vraag, maar die betekende zoveel meer. Het vertelde mij toen al iets over mezelf, alleen had ik het nog niet door. Wat ik ook nog niet wist, is dat dit niet alleen ging om een verhuizing. Dit was een transitie naar iets groters, een sprong in het onbekende.

Ik glimlachte en antwoordde: “𝘐𝘬 𝘻𝘰𝘶 𝘫𝘦 𝘨𝘳𝘢𝘢𝘨 𝘮𝘦𝘦𝘯𝘦𝘮𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘫𝘦 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘸𝘦𝘭 𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘫𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘭𝘪𝘫𝘧𝘴𝘷𝘦𝘳𝘨𝘶𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘳𝘦𝘨𝘦𝘭𝘦𝘯.”
Ze had geen idee waar ik naartoe ging. En eerlijk? Ik wist het zelf ook niet helemaal.

Sher hield tijdens mijn laatste jaren in Suriname het huis draaiende, zodat ik de tijd en mentale ruimte had om mijn businesses te laten groeien. En dat deed ik. Binnen enkele jaren bouwde ik bedrijven op van ideeën tot een omzet van meer dan een miljoen per jaar. Van alles zelf doen, tot personeel in dienst nemen. Ik kan mij nog zo goed heugen toen ik de eerste financiële prognoses maakte voor de bank en mijn man, tevens toenmalige zakenpartner, mij vroeg als dit wel haalbaar was. Tot ik binnen 3 jaar het financieel rapport aan hem liet zien van de onderneming, die ooit startte met $10,-. Zijn gezicht had een look van ongeloof en tegelijkertijd ook een glinstering, because we did it.

Maar het leven had andere plannen voor mij...

Ik vertrok. Nederland wachtte op mij. Preston wachtte op mij. Nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden… maar ook nieuwe uitdagingen die ik nooit had kunnen voorspellen.

Waar ik in Suriname al struggles had met mijn relatie en mijn rol als moeder, bereikte het in Nederland een absoluut hoogtepunt. Mijn privéleven werd een reuze strijdveld. Mijn rol als moeder werd zwaarder op de proef gesteld dan ooit. De uitdagingen in mijn mijn privéleven testten me op manieren die ik niet voor mogelijk had gehouden.

En dan had ik nog de zakelijke kant. Niet alleen waren er de enorme economische klappen, maar ook samenwerkingen die anders liepen dan verwacht. Miljoenen deals die als sneeuw onder de Surinaamse zon sneuvelden. En mijn eigen lichaam? Dat besloot er nog een schepje bovenop te doen. Over mijn mentale kan jij je denk ik wel iets bij voorstellen…

𝙄𝙠 𝙝𝙖𝙙 𝙖𝙡𝙡𝙚𝙨 𝙩𝙚𝙜𝙚𝙣 𝙢𝙚. 𝙄𝙠 𝙫𝙞𝙚𝙡. 𝙃𝙖𝙧𝙙.

Er kwam een moment waarop ik me afvroeg: 𝘞𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘥𝘰𝘦 𝘪𝘬 𝘥𝘪𝘵 𝘯𝘰𝘨?

Ik had gevochten tegen onzekerheden, tegen verwachtingen, tegen een maatschappij die me steeds opnieuw liet voelen dat ik harder moest werken om serieus genomen te worden. Tegen een partner die steeds meer eisen stelde en mijn zoon die ik niet meer mocht zien. Familie die meer van mij verwachtte, dan ik op dat moment kon geven. Vrienden die niet begrepen waarom ik niet meer zo vaak contact maakte. Ik had gestreden om mijn plek te claimen, terwijl ik ondertussen probeerde overeind te blijven.
Ik bereikte een dieptepunt waarvan ik dacht dat ik er nooit meer uit zou komen.

𝙏𝙝𝙞𝙨 𝙨𝙝𝙞𝙩 𝙝𝙪𝙢𝙗𝙡𝙚𝙨 𝙮𝙤𝙪!

Als nederigheid een naam had, dan zou ik die naam met trots dragen.

Op dat dieptepunt werd één ding me glashelder: 𝘐𝘬 𝘴𝘵𝘰𝘱 𝘮𝘦𝘵 𝘬𝘭𝘦𝘪𝘯 𝘴𝘱𝘦𝘭𝘦𝘯. 𝘐𝘬 𝘣𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘥𝘢𝘯 𝘥𝘪𝘵.
Mijn hele leven heb ik bescheiden geleefd. Ik werkte achter de schermen, bouwde bedrijven op, creëerde successen – maar ik bleef zelf het liefst op de achtergrond en liet me alleen zien wanneer dat écht nodig was. Ik voelde me ongemakkelijk bij complimenten en dacht altijd: 𝘩𝘦𝘵 𝘳𝘦𝘴𝘶𝘭𝘵𝘢𝘢𝘵 𝘵𝘦𝘭𝘵, 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘪𝘬.

Maar de waarheid? Ik 𝐛𝐞𝐧 het resultaat. Mijn verhaal, mijn kracht, mijn doorzettingsvermogen – dát is wat telt.
Ik besloot te schrijven en startte deze column. Niet alleen om mezelf te helen, maar om anderen te laten zien dat succes niet alleen voor de uitverkorenen is. Dat het mogelijk is om alles tegen te hebben en tóch te winnen.

En weet je wat me uit dat diepe dal heeft getrokken? 𝐌𝐢𝐧𝐝𝐟𝐮𝐥𝐧𝐞𝐬𝐬 𝐞𝐧 𝐬𝐩𝐢𝐫𝐢𝐭𝐮𝐚𝐥𝐢𝐭𝐞𝐢𝐭. Op het moment dat ik dacht dat ik niets meer had, vond ik rust in stilte. Ik keerde terug naar het regelmatig inzetten van meditatie, yoga en ademhalingsoefeningen. In het verbinden met iets groters dan mezelf: Spirit.

Ik begon de kracht van energie te begrijpen, leerde mijn pijn niet alleen te dragen, maar ook te transformeren. Ik maakte kennis met Sjamanisme en mijn spirituele practice werd mijn fundament. Mijn ademhaling werd mijn houvast. Mijn rituelen en ceremonies brachten me terug naar wie ik werkelijk ben. Ik had veel te helen uit mijn verleden, mijn eigen en die welke ik als erfennis kreeg van mijn voorouders en zelfs van de mensen die mij grootbrachten.

Vandaag ben ik er nog, niet omdat het leven makkelijk werd, maar omdat ik écht leerde om in de storm te dansen. Mindfulness en spiritualiteit zijn geen losse tools meer—ze zijn de reden dat ik elke dag opnieuw kan opstaan en blijven bouwen. Je denkt nu misschien wel: dit is allemaal te zweverig, maar wist dat de basis van dit alles je leert om juist vaker te gronden? Te verbinden met jouw kern, met moeder aarde en met spirit. Daar moet je juist niet van gaan zweven, maar gronden!

En dus blijf ik stappen zetten. Niet omdat ik de eindbestemming ken, maar omdat ik weet dat elke stap die ik zet, een deel is van mijn reis. Ik ben niet meer dat verlegen Javaans meisje dat worstelde met het ontvangen van complimenten. Die ontvang ik nu met een open hart. Ik ben nu die vrouw die weet wat ze waard is, ook al twijfel ik soms nog in mijn eigen kunnen. Ik weet dat ik niet alles hoef te bewijzen, want mijn waarde laat ik niet langer bepalen door de overtuigingen anderen.

𝐄𝐫 𝐢𝐬 𝐠𝐞𝐞𝐧 𝐟𝐚𝐥𝐞𝐧. 𝐄𝐫 𝐳𝐢𝐣𝐧 𝐚𝐥𝐥𝐞𝐞𝐧 𝐞𝐫𝐯𝐚𝐫𝐢𝐧𝐠𝐞𝐧 𝐞𝐧 𝐥𝐞𝐬𝐬𝐞𝐧.

En nu? Nu schrijf ik mijn verhaal. Letterlijk. Terwijl ik deze coulmn schrijf, heb ik net de outline van mijn boek afgerond. Het is mij vaker gezegd: schrijf ene boek. Mensen kunnen daar van leren en je inspireert mij, heb ik vaker gehoord. Ja toen dacht ik nog, maar wie wilt nou eigenlijk naar míj luisteren? Inmiddels weet ik beter en het coachen van mijn clienten heeft mij daar ook behoorlijk in ondersteund en geholpen om deze oude overtuiging écht los te laten. Ik weet niet wanneer het boek af is, want ik neem daar mijn tijd voor en dat gaat voor mij helemaal in flow. Voor nu mag je nog regelmatig mijn columns lezen, dus aboneer je daar maar gerust voor.

Het verhaal van een klein Javaans meisje met een droom. Een meisje dat alles tegen zich had, maar weigerde op te geven. Een meisje dat een vrouw werd, die tegen alle verwachtingen in haar eigen pad creëerde.

En weet je wat? Ik ben nog steeds onderweg. Ik weet niet precies waar deze reis me zal brengen. Maar dat maakt niet uit.

A smooth sea never made a skilled sailor.
I choose to enjoy the journey. The destination is just a result. ✨

📸: Preston Sjiem-Fat 💙