Helen is geen bestemming, het is een reis

Helen is geen eindpunt. Dit is een zin die me blijft achtervolgen sinds ik hem voor het eerst hoorde. Het is een zin die me dwingt na te denken over waar ik nu ben en waar ik naartoe ga.

Of het nu gaat om angst, verdriet of een ander soort pijn, we krijgen er allemaal weleens mee te maken en vaak geven we onszelf daar de schuld van. We denken dat we het beter hadden moeten doen, dat we sterker hadden moeten zijn en dat we niet hadden mogen falen. Niks is minder waar, want dat gevoel is er en het is oké. Het is een deel van het helingsproces en ja, helen is een proces! Het is geen eindpunt dat je kunt bereiken en vervolgens achter je kunt laten. Het is een continu proces van groei en verandering. Als ik naar mijn eigen leven kijk, zie ik dat proces heel duidelijk. Ik heb ook mijn eigen deel van uitdagingen gehad en elke keer dacht ik dat ik het had gehaald, dat ik klaar was met helen. Naarmate ik me er meer op concentreerde, ontdekte ik echter steeds diepere lagen en realiseerde ik me dat er nog meer zaken waren waar ik aan moest werken.

Wat ik tot nu toe zeker heb geleerd is dat het oké is om niet perfect te zijn. Het is oké om kwetsbaar te zijn en om hulp te vragen. We hebben elkaar nodig en samen bereik je meer. Ik heb heel lang gedacht dat ik alles alleen moest kunnen, dat ik sterk moest zijn en niet afhankelijk mocht zijn van anderen. Want zo heb ik dat meegekregen in mijn opvoeding. Ik moest alles zelfstandig leren doen en vragen was een teken van zwakte. Zwakte maakt jou kwetsbaar en dat is verkeerd, werd mij aangeleerd. Ik herinner me nog goed de dagen dat ik mezelf op de bank liet zakken na een dag werken en me overweldigd voelde door mijn eigen gedachten. Ik voelde me somber, uitgeput en had het gevoel dat ik nergens naartoe ging in het leven. Ik dacht dat ik mezelf moest 'helen' voordat ik verder kon gaan en het leven kon leven dat ik wilde. Ik las boeken over persoonlijke ontwikkeling, volgde workshops over mindfulness en meditatie en ging zelfs naar een psycholoog om de dingen waar ik allemaal mee zat te bespreken. Ik probeerde mezelf te dwingen om positief te denken en om me te richten op mijn doelen. Maar het leek alsof ik vastzat in een neerwaartse spiraal van negativiteit en ontevredenheid. Toen realiseerde ik me dat ik mezelf misschien te veel onder druk zette. Ik legde mezelf de lat zo hoog dat ik nooit aan mijn eigen verwachtingen kon voldoen. En in plaats van mezelf te accepteren zoals ik was, bleef ik mezelf pushen om beter te worden. Het was pas toen ik besefte dat het belangrijk was om mezelf te accepteren, inclusief mijn gebreken en onvolkomenheden, dat ik echt vooruitgang kon boeken.

En ja, er zijn momenten waarop ik nog steeds worstel. Momenten waarop ik me onzeker, verdrietig of angstig voel of gewoon niet weet wat ik moet doen in een bepaalde situatie. Niemand had me ervoor gewaarschuwd dat helen niet in een stijgende lijn zou gaan. Ik had het moeten, want soms lijkt het wel een achtbaan. Door alles van jezelf liefdevol te omarmen, zul je ook meer geduld kunnen opbrengen voor wat jij wilt veranderen en kun je koesteren wat jou dierbaar is. Het leven in zijn diepste kern is opgebouwd uit positieve en negatieve energievelden. Zo ook jij en ik. De kunst is om daar een balans in te vinden, jouw eigen persoonlijke balans. Ik kwam erachter dat mijn perfectionisme en mijn streven naar de 'betere versie' van mezelf mij niet brachten waar ik wilde zijn. Sterker nog, het bracht me steeds verder van mezelf en mijn ware verlangens af. Hoe meer ik deed, hoe verder weg ik leek te gaan. Ik deed de nodige shadow work en leerde om te accepteren waar ik op dat moment was en te voelen dat dat oké was. Ik leerde mijn goede, slechte en zelfs lelijke kanten kennen en die ook te accepteren. Ik was immers niet uit het niets waar ik op dat moment stond, alles wat ik in het leven had meegemaakt, tot dat punt, en alle keuzes die ik eerder heb gemaakt hebben me hier gebracht. Dat betekende niet dat ik niet meer aan mezelf moest werken of mezelf moest verbeteren, maar het betekende dat ik mezelf moest accepteren zoals ik was en van daaruit moest groeien. Het was een hele ontdekkingstocht om hierachter te komen en het te accepteren. Dit gun ik jou ook!

Het accepteren van jezelf kan echter gemakkelijker gezegd dan gedaan zijn. Het vereist dat je je kwetsbaar opstelt en jezelf toestaat om imperfect te zijn. Het betekent dat je bereid bent om naar jezelf te kijken zonder oordeel en zonder te proberen jezelf te veranderen om aan andermans verwachtingen te voldoen. Het betekende dat ik moest leren om van mezelf te houden, inclusief mijn fouten en mislukkingen. Maar het betekende ook dat ik moest leren om van anderen te houden en om hun hulp te accepteren. Het was een lang proces voor mij om mezelf te accepteren en geloof het of niet, ook dit proces heeft geen eind. Het is geen magische plek waar je aankomt en waar alles perfect is. Het is een continu proces van groei en ontwikkeling. Het betekent dat je jezelf toestaat om te evolueren en om te blijven leren.

Tijdens dit proces leerde ik dat het belangrijk is om mezelf op de eerste plaats te zetten, maar niet ten koste van anderen. Ik leerde ook dat het leven nu gebeurt en dat ik het niet meer kon uitstellen tot ik helemaal genezen was. Ik begon mijn leven anders te benaderen en in te vullen. De weg naar herstel is niet gemakkelijk en zeker niet perfect, maar het is het allemaal waard. Het helpt me om te groeien en mezelf beter te begrijpen. Door meer begrip te hebben voor mezelf, kan ik ook meer begrip opbrengen voor anderen.

Alle ervaringen hebben me geleerd dat helen geen eindpunt is. Het is een voortdurend proces dat niet afhankelijk is van een 'betere versie' van jezelf worden, maar van het accepteren van wie je bent en van daaruit groeien. En dat groeien doe je niet alleen, dat doe je samen met anderen. Verbinding maken met gelijkgestemden, pure zielen en mensen die net als ik op een missie zijn in dit leven, is een van de meest waardevolle lessen in mijn journey. Zo heb ik mezelf weer leren openstellen voor nieuwe relaties en heb ik steun kunnen vinden waar ik het echt nodig had. Ik heb niet alleen geleerd om van mezelf te houden, maar ook om anderen lief te hebben zoals dat bij hun past. Ik heb geleerd om kwetsbaar te zijn en om te vragen wat ik nodig heb. Ik heb geleerd om te accepteren waar ik ben en om van daaruit te groeien. Dus, als je denkt dat ik niet weet waar ik het over heb, dan vergis je je. Ik heb genoeg meegemaakt om te weten dat helen geen eindpunt is, maar een voortdurend proces van acceptatie, groei en verbinding met anderen. Ik hoop dat ik met mijn verhaal anderen kan inspireren om zichzelf te accepteren zoals ze zijn, om te groeien vanuit die acceptatie en om verbinding te zoeken met anderen in plaats van zichzelf af te sluiten. Want alleen op die manier kunnen we echt helen.

Dus, als je jezelf momenteel in een situatie bevindt waarin je worstelt met je eigen uitdagingen en je jezelf afvraagt hoe je verder moet gaan, onthoud dan dat helen geen eindpunt is. Het is een voortdurend proces dat tijd en toewijding vergt. Het vereist ook dat je jezelf op de eerste plaats zet, maar niet ten koste van anderen. En onthoud, het leven gebeurt nu. Leef in het moment en wacht niet met leven, accepteren en zelfs liefde geven omdat je "daar" nog niet bent. Want het is oké om niet perfect te zijn en het is oké om nog in het helingsproces te zijn. Het is oké om te zijn waar je nu bent en te voelen dat dat oké is. Jij bent waardevol!

I choose to enjoy the journey, the destination is just a result. ✨