Wat als Moederdag niet vrolijk is?

Real & Raw Talk. Omdat dat is wat ik nu nodig heb. En jij misschien ook.

De reclames schreeuwen het van de daken. Social media stroomt inmiddels vol met croissantjes-op-bed, schoolknutsels en blije mama’s met hun kroost aan hun zijde. Vol overgave en overladen met bloemen, kaartjes, knutselwerkjes, extra knuffels, dikke kusjes.

“Dank je mama, je bent de liefste.”

En geloof me, ik gun het iedereen van harte. 💝 Echt waar, want het hoort niet anders.

Maar voor mij?

Moederdag is al zeven jaar een ander verhaal. En de afgelopen twee jaar? Die hebben het rauwer gemaakt. Meer afstand. Minder woorden. Geen knutselwerkjes, geen knuffels, geen kusjes. Geen ‘ik hou van jou mama’. Niet omdat ik geen moeder ben, maar omdat mijn moederschap… een andere vorm heeft gekregen. Eentje die je niet in een reclamespotje tegenkomt. Geen Instagramwaardige post. Geen kaartje in de brievenbus. Een vorm die zich afspeelt in stilte, in herinnering, in spirituele verbinding.

Het kantelpunt kwam zeven jaar geleden. Toen hij naar een ander land verhuisde. Toen onze band begon te verschuiven. Eerst subtiel. Daarna met elke dag een beetje meer afstand. Inmiddels weet ik: dit is mijn realiteit. En ik probeer ermee te leven. Maar de laatste twee jaar? Die hakten erin. Minder contact. Meer vragen. Minder verbinding. Meer pijn. Het is niet dat ik mezelf wil wentelen in verdriet — integendeel. Maar ik wil wél eerlijk zijn. Over hoe het is om moeder te zijn… als dat moederschap niet (meer) te zien is. Als elke vezel in je lijf schreeuwt om nabijheid, maar de realiteit koud en stil blijft.

Wanneer je moeder bent, wil je de momenten delen. De liefde die je geeft en krijgt. Het gevoel van voldoening als je kind op je schoot kruipt of je in de ogen kijkt en zegt: “Mama, ik hou van je.”

Maar wat als dat je wordt ontnomen? Wat als de band met je kind niet meer is zoals het ooit was? Wat als die liefde zich op een andere manier moet manifesteren, omdat fysieke nabijheid jullie is ontnomen?

Dat is mijn Moederdag. Al zeven jaar.

De buitenwereld is een vreemde spiegel. Mensen zeggen vaak goedbedoeld: “Ik begrijp het niet, maar ik ben er voor je.” En dat is lief, écht. Maar het voelt soms ook leeg. Want hoe leg je uit wat het is om moeder te zijn van iemand die je al 2 jaren lang niet ziet, noch spreekt? Hoe deel je de liefde die zich afspeelt in je hart, maar nergens terecht kan? Hoe rouw je om iets dat er technisch gezien nog is, maar in werkelijkheid is veranderd?

De rouw is echt. En onzichtbaar.

Zelfzorg is voor mij geen luxe. Het is noodzaak. Het helpt mij leven, in plaats van overleven.

In een leven waarin Moederdag nu niet uitkomt zoals ik het had gehoopt, zijn het mijn rituelen die me overeind houden. Mijn lifelines. Mijn eigen ademruimte in een wereld die weinig ruimte geeft voor dit soort verhalen.

Dit helpt mij om mijn hart te blijven openen, ondanks de barsten:

• Meditatie. Niet sexy, niet spannend. Maar wel mijn anker. Elke ochtend even stil zijn. Ademhalen. Voelen wat er speelt. Niet fixen, niet veroordelen. Gewoon zijn.

• Schrijven. Mijn dagboek weet meer van me dan wie dan ook. Daar laat ik alles los wat vastzit. Emoties, frustraties, verlangens, hoop, pijn. Het papier oordeelt niet.

• Wandelen. Geen quick fix, wel helend. In de natuur vallen dingen op hun plek. De bomen, de seizoenen, de vogels die gewoon hun ding doen, ze herinneren me eraan dat alles beweegt. Zelfs als het voelt alsof ik vastzit.

• Rituelen. Van kaarsjes aansteken tot blue lotus thee drinken. Van muziek luisteren tot mezelf insmeren met olie. Deze kleine handelingen brengen me terug naar mijn lijf. Naar het nu. Naar mezelf.

Mindfulness is voor mij niet zweverig. Het is noodzakelijk.

Het houdt me met beide benen op de grond terwijl mijn hoofd soms overspoeld wordt door herinneringen en verdriet. Vooral op dagen als vandaag. Moederdag. Een dag die herinneringen oproept aan wat was, wat had kunnen zijn en wat ik mis. Zonder mindfulness zou ik worden meegezogen in een draaikolk van gemis. Maar door aanwezig te blijven, geef ik mezelf ademruimte.

Spiritueel gezien geloof ik dat niets voor niets gebeurt.

Dat mijn band met mijn zoon niet verbroken is, maar veranderd. Dat onze zielen verbonden blijven, zelfs als onze levenspaden ver uit elkaar lopen. Die gedachte helpt. Niet om het mooier te maken dan het is, maar om betekenis te geven aan wat soms ondraaglijk voelt. Ik weet dat hij in mijn hart zit. Dat onze verbinding op zielsniveau blijft bestaan. En dat ik — hoe gebroken ik me soms ook voel — nog steeds zijn moeder ben. Altijd. Dat helpt mij ook om hoop te houden dat het ooit weer goed komt.

Verbinding met andere moeders werd mijn reddingsboei.

Door mijn verhaal te delen, kwam ik erachter dat ik niet alleen ben. Er zijn meer moeders die dit soort stil verdriet dragen. Die rouwen om contact dat er niet (meer) is. Die zichzelf soms opnieuw moeten uitvinden omdat het moederschap dat ze kennen, niet overeenkomt met het plaatje. Ik wil daarom ook anderen aanmoedigen om samen onze verhalen, onze wonden en ook onze krachten te delen. Dat is goud waard.

Want rouw, ook al is het stil, wil gehoord worden.

Moederdag is voor mij geen dag van ontbijt op bed. Geen extra kusjes of knutselwerkjes. Geen ‘dank je mama’. En ja, dat doet pijn AF! Maar in die pijn ligt ook iets anders verborgen: mijn veerkracht. Mijn liefde. Mijn keuze om, ondanks alles, te blijven staan. Om mezelf opnieuw te omarmen, zelfs als de wereld geen bloemen stuurt.

Dus, mocht jij dit lezen en je herkent jezelf in mijn verhaal: weet dat je niet alleen bent.

En mocht jij een Moederdag hebben zoals die in de reclames, geniet ervan je verdient het. Maar denk ook eens aan die ene vrouw in je omgeving voor wie deze dag geen feestje is. Stuur haar een berichtje. Een knuffel. Of zeg gewoon: “Ik zie je.”

Want uiteindelijk gaat Moederdag niet over hoe het eruitziet. Maar over liefde. En die kent vele vormen.

Dit is de mijne.